Nieuws week 11 – 2011
Ziek: geen loon, maar ook geen Ziektewetuitkering! Ziektewet niet altijd vangnet.
In het weekbericht van week 10 is aan de orde gekomen wanneer passend werk als eigen werk wordt beschouwd. Dit is van belang omdat bij uitval wegens ziekte opnieuw een periode van 104 weken loondoorbetaling aan de orde kan zijn.
Als een werkgever een werknemer in dienst neemt die in aanmerking komt voor een ziektewetuitkering dan wordt de loondoorbetalingsverplichting tijdens ziekte van de werkgever opgevangen door de Ziektewet. Deze vangnetregeling geldt niet voor een werknemer die in dienst is gebleven en passende werkzaamheden is gaan verrichten. Deze werknemer wordt niet door het UWV aangemerkt als “vangnetter”.
In de praktijk blijkt dat veel werknemers minder dan 35% arbeidsongeschikt worden en om die reden niet in aanmerking komen voor een WIA-uitkering. Als deze werknemers in dienst blijven bij hun werkgever en passend werk gaan verrichten, ontstaat er een probleem bij ziekte.
Als de werknemer passend werk verricht, en niet zijn eigen werk, ontstaat er geen verplichting voor de werkgever om bij ziekte loon door te betalen. Vangt in dat geval de Ziektewet deze werknemer op? Immers, zijn positie is te vergelijken met een werknemer die in dienst treedt en minder dan 35% arbeidsongeschikt is en dus niet in staat is zijn eigen werk uit te voeren. Deze werknemer wordt bij ziekte opgevangen in de Ziektewet. De werkgever hoeft bij ziekte geen loon door te betalen.
De Centrale Raad van Beroep (CRvB) heeft op 28 juli 2010 (LJN BN2809) bepaald dat de minder dan 35% arbeidsongeschikte werknemer, die passend werk verricht bij de werkgever, geen recht heeft op een ziektewetuitkering. De wet biedt geen ruimte om aan deze werknemers een uitkering te verstrekken.
De conclusie is dat de werknemer met lege handen staat!
De wetgever dient dit gat in de wet te dichten.
De gevolgen van dit gat zijn aanzienlijk.
De werkgever zal een werknemer die passend werk verricht, geen nieuwe arbeidsovereenkomst aanbieden. De werkgever wil immers voorkomen dat een nieuwe loondoorbetalingsverplichting over een periode van 104 weken ontstaat.
Ook heeft de situatie tot gevolg dat de werkgevers geen passend werk zullen aanbieden om niet verstrikt te raken in het ontbreken van het vangnet.
Aan de andere kant zal de werknemer zoveel mogelijk moeten aandringen op een nieuwe arbeidsovereenkomst. Hierdoor zal de arbeidsverhouding onder druk komen te staan.
Uiteindelijk wordt de re-integratie door dit gat in de wet aanzienlijk belemmerd.
